پیشگیری زودرس از بزهکاری در سیاست جنایی ایران وسازمان ملل متحد

پدیده ی پیش رسی جنایی که موجب مزمن و به عادت گردیدن بزهکاری در بزرگسالی می گردد، پیشگیری زودرس از بزهکاری را ضروری می سازد. این نوع پیشگیری از طریق مداخلات روانشناختی – اجتماعی زود هنگام در دوره های مختلف رشد اطفال به ویژه اطفال در معرض خطر و با تاثیر گذاری بر نحوه ی جامعه پذیری و نیز محیطهای پیرامون آنها (خانواده، مدرسه و گروه همسالان)، ضمن شناسایی و حذف یا کاهش عوامل خطر و تقویت عوامل حمایتی به دنبال ارائه ی راهکارهای اجرایی موثر پیشگیرانه می باشد. روش تحقیق انتخابی برای شناسایی عوامل خطر – عواملی که طفل را در معرض خطر بزهکاری به ویژه بزهکاری به عادت قرار داده – و عوامل حمایتی – عوامل تاثیر گذار بر مقاومت طفل در مقابل بزهکاری – از نوع میدانی بوده و داده های این پژوهش با استفاده از پرسشنامه بدست آمده است. از مهمترین عوامل خطر بدست آمده از یافته های تحقیق می توان به تحصیلات پایین فرد و والدین او، زندانی بودن یکی از اعضای خانواده، ضعف روابط عاطفی – ارتباطی فرد با والدین، فقر مالی و شکست های پی در پی تحصیلی اشاره نمود که اقدامات پیشگیرانه زود هنگام با مدنظر قرار دادن عوامل خطر و عوامل حمایتی استنتاجی از پرسشنامه ها و با بهره گیری از راهبردهای سیاست جنایی ایران و سازمان ملل متحد ارائه خواهد گردید. از مهمترین این راهکارها می توان به اقدامات پیشگیرانه ی خانواده مدار چون برنامه های مبتنی بر آموزش والدین، ملاقاتهای خانگی، خدمات مراقبتی روزانه و کمک به تامین معاش و هزینه های درمان خانواده های نیازمند و راهکارهای پیشگیرانه مربوط به مدرسه و محیطهای آموزشی مانند اجباری و رایگان ساختن تحصیل در دوره ی ابتدایی، تاسیس مدارس آموزشی و حرفه ای و قراردادن آن به طور ارزان و رایگان در اختیار افراد کم در آمد، اشاره کرد.